Як і папярэдніца, Please, Touch The Artwork 2 — гэта фантастычная інды-гульня, прызначаная наблізіць нас да мастацтва, і тут я маю на ўвазе канкрэтна працы бельгійскага мастака Джэймса Энсара. Даўно я не бачыў такіх арыгінальных, незвычайных і проста забаўляльных інды-гульняў для Nintendo Switch.
Ідэя выкарыстання класічнага мастацтва і ператварэння яго ў гульню не новая, я ўжо бачыў падобныя рэчы раней, але ў іншых гульнях гэта рабілася альбо па частках, альбо недастаткова добра. У Please, Touch The Artwork 2 мастацтва выстаўлена на першы план усяго, па сутнасці, сама становіцца гульнёй. Карціны вялікіх мастакоў раптам становяцца гульнявымі месцамі, а іх персанажы ажываюць і становяцца героямі квэста.
Што да сюжэту гульні, мы наведваем розныя творы мастака, калі шкілет Джэймса Энсара вынырне з магілы (я не жартую), і сюжэт адначасова просты і крыху больш складаны, чым можа здацца на першы погляд. Мы гуляем за нейкага «чэрапа» (як я ўжо выбраў назву), ён апрануты ва ўсё белае і трымае рукі за галавой, быццам у яго вось-вось адваліцца спіна. У яго таксама мілая ўсмешка, якая нагадвае мне Санса з Undertale.
Такім чынам, сюжэт пачынаецца без усялякай перадумовы ці чагосьці іншага, мы проста выбіраемся са сваёй утульнай магілы, а потым пачынаем падарожнічаць па розных «светах» (карцінах) і пераскокваць з адной у другую. Кожная карціна складаецца з асобных падзей і персанажаў, дзе мы выконваем розныя заданні і дапамагаем мясцовым жыхарам, адначасова акунаючыся ў сюжэт карціны. Бліжэй да сярэдзіны гульні мы сустракаем мясцовага антаганіста — чалавека ў капелюшы. Гэты спадар робіць для нас усялякія шкоды і перашкаджае нам, таму што… таму што ён злыдзень, вось чаму.
Геймплэй неверагодна просты. Мы сустракаем персанажаў, якія просяць у нас пэўную колькасць пэўнага прадмета. Затым, як у гульні ў пошук прадметаў, мы пачынаем шукаць і клікаць па патрэбных нам прадметах, якія часам бывае цяжка знайсці. Але калі ў вас ёсць сумневы, вы таксама можаце папрасіць дапамогі; тады патрэбны нам прадмет будзе адкрыты. Як толькі ў нас ёсць усе часткі, мы можам адразу ж перайсці да кліента, клікаючы па іх, і даставіць прадметы. Гэта адкрывае новы шлях і дазваляе нам увайсці ў новую зону.
Я ведаю, што гэта невялікая гульня ад невялікай незалежнай студыі, якая рэалізавала ўсё магчымае з яе магутнасцю і рэсурсамі, але я ўсё яшчэ не магу змірыцца з тым, што ў гульні вельмі мала гульнявых механік! Іх каля 4: «знайсці прадметы», «знайсці адрозненні», «знайсці падабенства» (што ў асноўным пра адно) і «вырашыць простую і манатонную галаваломку з яе рознымі варыянтамі». Уласна, гэта ўсё.
Рэдка сустракаюцца такія жарты, як завучванне і паўтарэнне нот “Калінкі” на піяніна. Інакш часта даводзіцца шукаць прадметы на малюнку, тупа клікаючы. Вядома, можна шукаць вачыма самастойна, але пад канец гульні становіцца складана, і ты пастаянна спрабуеш тупа клікаць па палатне мышшу. У цэлым, усё цікава, і за 2 гадзіны геймплэю не надакучае. Але ўсё ж хацелася б бачыць больш механікі, больш розных загадак, галаваломак і іншага. Карацей кажучы, больш разнастайнасці.
Я даўно задумваўся, як ацаніць гульню, дзе «графіка» — гэта ў асноўным карціны вялікіх мастакоў. Як мне яе ацаніць? Ці трэба быць экспертам у жывапісе, каб належным чынам ацаніць нешта падобнае? Столькі пытанняў… і так мала адказаў. У рэшце рэшт я прыйшоў да высновы, што, напэўна, варта ацаніць тое, як карціны майстроў і іх візуальныя эфекты інтэграваны ў гульню. І яны інтэграваны арганічна і пышна. Таму што кожная дэталь, кожны персанаж ці лакацыя літаральна ажылі і пачалі сваё ўласнае жыццё ў гэтай гульні.
Памятаеце тыя малюнкі з інтэрнэту, дзе класічныя карціны вялікіх майстроў ажывалі і аніміравалі з дапамогай нейронных сетак? Напрыклад, узялі партрэт Моны Лізы, і сетка аніміравала яго такім чынам, што жанчына пачала рухаць галавой, вуснамі і г.д. Тут, у гульні, амаль тое ж самае, толькі ажывілі цэлыя палотны з мноствам сваіх дэталяў, дадалі да гэтага геймплэй-механікі і ўсё! У нас гатовая выдатная захапляльная гульня! Персанажы не проста аніміраваныя, аўтары гульні яшчэ і шмат чаго дадалі ў іх, каб гулец быў больш забаўляльным. Дзесьці ёсць дробязі, а дзесьці дапрацаваны цэлыя фрагменты арыгінальных лакацый карцін або створаны зусім новыя персанажы ў стылі арыгіналаў.
